“In 1885 stortte de Amerikaanse schrijfster Charlotte Perkins Gilman volledig in. Ze was net bevallen van een dochtertje. Ze bezocht een zenuwarts die de oorzaak van haar zenuwinzinking in haar lichaam zocht en haar een rustkuur voorschreef. Hij maande haar na die kuur een huiselijk leven te leiden en niet meer te schrijven, schilderen of studereren. Alleen zo zou ze genezen. Dat wellicht ook psychologische factoren aan haar inzinking hadden bijgedragen, werd door haar zenuwarts, in de geest van zijn tijd, geen moment serieus overwogen.

Zeventig jaar later stortte weer een Amerikaanse schrijfster in na de geboorte van een kind: Anne Sexton. Ook zij ging naar een dokter, een psychoanalyticus, en praatte vijf dagen in de week met hem over alles wat er in haar leven was voorgevallen. Hij raadde haar aan te gaan schrijven, om zo een gevoel van eigenwaarde op te bouwen. Het dichten, waar ze een groot talent voor bleek te hebben, werd het centrum van haar leven. Dat ze daardoor soms haar kinderen verwaarloosde, was voor haar dokter geen reden zijn therapie als mislukt te beschouwen.”

Uit Vrouwen achter het behang, opgenomen in de bundel:

Jaarboek voor Vrouwengeschiedenis, uitg. Aksant, 2010

Met bijdragen van Gemma Blok, Kristine Steenbergh, Elke Müller, Ranne Hovius, Marion de Zanger, Ruud Abma, Johanneke van Vliegen, Wenneke Meerstadt en Anita Jansen